Langs de weg zie ik mensen fietsen. Ze fietsen daar gewoon, alsof het nooit anders geweest is. Ze genieten van de ochtendzon en de uitgestrekte weides. Dan denk ik aan de oneerlijkheid. Zij mogen fietsen, jij niet meer. Nog steeds kan ik het niet geloven. De gedachte dat ik je nooit meer zal zien fietsen is onwerkelijk.
Wat was de passie voor fietsen groot. Zelden heb ik iemand gekend die zo graag op zijn fiets zat als jij. Je gedrevenheid en passie werkte aanstekelijk, voor iedereen om je heen. Wanneer ik na 4, 5 of 6 uur trainen vermoeid van mijn fiets af stapte vond jij het nooit genoeg, altijd kon er nog wel een uurtje bij. Slecht weer stond niet in jouw woordenboek. Of het nu regende, stormde of hagelde, jij zat uren lang op je zadel.
Het typeert je, de ijzeren discipline, je enorme doorzettingsvermogen en vechterslust. In de talloze herinneren die ik van je heb staat jouw immense wilskracht centraal. Je droomde maar van één ding, prof worden, daar moest alles voor wijken. Je had er alles voor over om je doel te bereiken.
Ik vergeet nooit je intense geluk toen je vertelde dat je naar het CT Jo Piels zou gaan. De sprankeling in je ogen verraadde hoe hard je hiervoor hebt geknokt. Ik feliciteerde je en zei:”Laten ze maar een plekje vrij houden in het profpeloton voor je!” Je antwoordde:”Het leven is te kort om prof te worden.”
Het enige wat ik nog van je heb zijn foto’s en herinneringen. Hoewel 21 jaren veel te kort waren ben ik er van overtuigd dat je elke dag met volle inzet benut hebt. Ik kan alleen maar kracht putten uit mijn herinneringen aan jou. Mooie herinneringen waarin doorzettingsvermogen, kracht, passie en humor centraal staan. Elke kilometer die ik fiets is er één voor jou. Rust zacht sterke Gijs, we gaan je missen hier.
Wouter
Gijs Verdick
23-06-1994
09-05-2016
