Het is een hele normale dag op het Vlaamse platteland. In de verte is een boer bezig met het uitrijden van zijn laatste restje stront van het jaar, zoals hij dat altijd op deze dagen tussen kerst en Oude en Nieuw doet. Iets verderop staat zijn buurman de trekker af te spuiten, het water dat tegen de grond klettert vormt…

Langzaam zie ik de grond dichterbij komen. Geen kans om mezelf op te vangen of zelfs maar mijn armen te strekken. Voordat ik het goed en wel in de gaten heb zweeft mijn wang al op enkele millimeters boven het zand. Wanneer mijn lichaam ongecontroleerd op de grond neerkomt vormt er zich een wolk van stoffig zand. Versuft lig ik…

Het is alsof ik na een lange diepe winterslaap ontwaak. Terwijl mijn ogen nog moeten wennen aan het licht zie ik schimmen voorbij vliegen. In de verte hoor ik een vreemde mix van gezoem en gehijg, ergens komt het mij vaag bekend voor.

Weilanden. Achter dehoge mais rijden boeren heen en weer. Ik heb bewondering voor de harde werkers. De boer die in het gloren van de ochtend zijn dag begint en die pas eindigt wanneer de zon zijn laatste stralen uitspuwt. Ergens lijken we wel op elkaar. Ik en die boer. Onze kijk op het leven, de nuchterheid, het onwetende, het – soms – oneindige. Maar misschien nog wel het meeste vanwege onze liefde voor de omgeving.

Het gras is nog groener dan dat ik mij herinneren kon. De lucht is blauwer dan het blauwste dat ik ooit gezien had. Alsof ieder jaar ons een mooier voorjaar schenkt. Maar dat zal vast komen door de vervaagde herinneringvan het vorige jaar. Het is precies waar ik me nu aan vast klamp, aan vervaagde herinneringen. Over een koers in…

Sleuren, duwen, trekken. Hijsen, harken, schudden. Ik duw op de pedalen, de weg wordt alsmaar steiler. Hoe harder ik duw, des te erger wordt de pijn in mijn benen. Ik stoemp totdat de kramp in mijn hamstrings dreigt te trekken. Wat een beest van een helling, het is afzien. Maar ik moet doorgaan, de top is de finish. Nogmaals ga…

Hobbelend van kei naar kei. Kettingen dansen met losse heupen. Banden kreunen onder het gedreun van de gaten. Stof vliegt op en daalt vervolgens neer op de bezwete lichamen van renners. Het altijd rustige Noord-Frankrijk wordt voor één dag omgetoverd tot de Hel. Het is de Hel waar kasseien voor demonen spelen. Het zijn martelaren voor mens en machine die…

.Vijf minuten voor vertrek. Al zwaaiend met mijn armen probeer ik mijzelf op te warmen. Mijn benen bibberen, zo hard ze kunnen. Mijn handen tintelen, mijn oren knisperen. Langzaam dwaal ik weg in mijn gedachten. Een duistere waas vol onwetendheid.