Wanneer ik je vertel dat er vandaag 175 kilometer en bijna 5000 hoogtemeters door Limburg op het programma staan zullen er, naar alle waarschijnlijkheid, een aantal dingen in je opkomen. Ding één; die man is niet wijs, maar dat wist je al. En ding twee, waar vind je in godsnaam die 5000 hoogtemeters in Nederland? Nou, ik zal het je vertellen.

Het is nog donker wanneer ik mijn tent zo geruisloos als mogelijk af probeer te breken. Mijn campingburen zullen niet heel blij zijn geweest met mijn “vuilniszaktent” want geruisloos was het allerminst. Met de tent goed en wel ingepakt slurp ik de laatste druppels percolator koffie op en ga ik in het donker op zoek naar de parkeerplaats waar mijn auto staat.

Natuurlijk moest er wat mis gaan vandaag, want waar zou ik anders nog over moeten schrijven? Hoewel het aardige meisje van de receptie mij gisteren nog stellig had beloofd het hek van de parkeerplaats niet op slot te doen bleek de definitie van “niet-op-slot” toch een andere betekenis te hebben in het Limburgs. Want eenmaal aangekomen bij de desbetreffende parkeerplaats hangt er een dik kettingslot om het hek.

Dan maar met de fiets naar het vertrek. Nog een kleine 20 minuten, dat ging net lukken. Ik gooi mijn spullen over het hek en pak alle benodigdheden uit de auto. Haastig trek ik de fietsschoenen aan en check nog even snel de bandenspanning. Ik werp mijn fiets over het hek en probeer zelf zonder kleurscheuren over het prikkeldraad te stappen.

Vertrekken in het donker blijft één van de meest bijzondere ervaringen.

Met de Camerig als opwarmer kom ik net op tijd aan voor vertrek. Helaas is er geen tijd voor een praatje want we hebben nog een lange dag voor de boeg. Om half zes stipt vertrek ik met zo’n twintig mede idioten aan de ‘Limburg Epic’. Het is nog donker wanneer we de eerste kilometers afleggen. Vertrekken in het donker blijft één van de meest bijzondere ervaringen. Al snel laten we vertrekplaats het Hijgende Hert achter ons en duiken we diep het Vijlnerbos in. Voordat ik het in de gaten heb rijden we al op een aantal parels van trails. De scherpe achterlichten die mij half verblinden in de afdalingen maakt het zelfs nog lastig, maar daarom des te leuker.

Steeds meer begin ik het parcours te waarderen, en ik was pas net onderweg!

Langzaam maar zeker valt het groepje uiteen. Ik heb mij mentaal voorbereid op een lange eenzame dag, het begint er al op te lijken. Na een klein uurtje fietsen duik ik de zoveelste afdaling al in. Het is inmiddels licht en ik zit in een heerlijke flow. De losse stenen laten mijn achterwiel vrolijk dansen langs de gaten en geulen. Steeds meer begin ik het parcours te waarderen, en ik was pas net onderweg!

Die losse stenen willen ook nog wel eens langs je band schieten, met een snee als gevolg. Jawel, al na 12 kilometer was het raak. Een snee van een aantal centimeter in de wang, daar kan de sealant niet tegen op helaas. Helaas kom ik er achter dat mijn pompje nog in de auto ligt en verpruts ik ook nog eens de helft van mijn CO2 patroon. Gelukkig had ik er nog één als backup. Om het gat in de band te verstevigen pluk ik het grootste blad van de boom en leg dat tussen de buiten- en binnenband.

Na een goed kwartier prutsen rij ik met mijn plakkende latexhanden rustig verder. Vandaag is er geen reden voor stress. Vandaag gaat het om de prachtige omgeving, het avontuur maar vooral de trails. Kilometers aan smalle passages, totdat je er gek van wordt.

Ik sla de brandnetels van mij af en rijd stug door. Soms is het gewoon lekker om in je eigen tempo te fietsen, zonder iemand om je heen. Om je even alleen op de wereld te voelen, heel ver verwijderd van het altijd drukke Nederland.

Het GPS-lijntje neemt mij mee naar een uithoek in Duitsland, het lijkt wel alsof er nog nooit een mens is geweest. Geen meter is zoals ik gewend ben van Duitsland. Geen tweebaans snelweg door het bos, want wanneer de route ineens naar links of rechts duikt op mijn schermpje zoek ik naarstig naar de meest smalle passage die ik kan vinden en stuur er vol vertrouwen heen.

Ik vergeet alles, om te eten, te drinken, te navigeren en de tijd. Maar ik vergeet niet te genieten. Ik ben altijd sceptisch geweest over Limburg. Ik kende vooral de vaste routes en natuurlijk de route van onze eigen Bart Brentjens. Maar dat vond ik eerlijk gezegd nooit bijzonder mooi.

Elke meter was weer uitdagend en geen centimeter was saai.

Vandaag werd mij het tegendeel bewezen. De route was wild met natuurlijke trails. Elke meter was weer uitdagend en geen centimeter was saai. Wanneer er geen pad is, dan maak je die gewoon. Als het niet fietsend kan, dan doen we het lopend. Nog nooit zag ik deze omgeving van deze bijzondere kant. Ik waande mij onderweg in Nieuw-Zeeland en Frankrijk en dat allemaal zo dicht bij huis.

De tijd vliegt voorbij, maar de kilometers die kruipen. Na 45 kilometer hoor ik weer een sissend geluid, ditmaal mijn voorband. Ik trek een dikke doorn uit de band en gelukkig dichtte ditmaal de latex in de band wel het gat en kon ik mijn weg vervolgen, maar niet voor lang want in de volgende afdaling voel ik mijn achterband snel aflopen. Mijn laatste binnenband leg ik in mijn achterband en ik voel wel acht keer of er niets in de buitenband zit. Met een nieuwe blad op de plek van de scheur vervolg ik mijn weg. Wanneer ik nu nog één maal lek zou rijden zou het een heel eind lopen worden naar de auto.

Kort na mijn tweede lekke band kruist de route het Drielandenpunt, na 4 uur buffelen en banden wisselen een welkome verfrissing. Ik tref er een heel aantal lotgenoten en besluit mijn wagonnetje aan te haken na de stop. Ik had geen pomp en band meer dus was al lang blij om hen te kunnen volgen. Met een Limburgse vlaai achter de kiezen beginnen we aan een nieuwe stuk van de fantastische route.

Het duurde helaas niet heel lang want al binnen een aantal kilometer begeeft mijn achterband het opnieuw. Ik scharrel een bandje en een pomp bij één van de behulpzame helden en besluit dan dat het verstandiger is om met deze band richting de auto te keren.

Helaas was ook de binnenband die ik had gekregen lek en moest ik met een knoop in de binnenband de lucht er in zien te houden. Teleurgesteld druip ik af richting de Camerig. Stiekem pak ik nog even kleine stukjes van de route mee die rondom de Camerig liggen om vervolgens met het laatste restende beetje lucht in de band bij de auto te komen. Helaas maar 80 in plaats van de geplande 170 kilometer, maar zelfs die 80 waren al onvergetelijk.

Limburg heeft zichzelf van zijn mooiste kant laten zien. Maar dat was niet mogelijk zonder de hulp van Rob die voor de meest brute route ooit heeft gezorgd. Zo bruut dat ik volgend jaar sowieso wel die 170 vol ga maken, of misschien zelfs nog iets eerder.

Wouter

Foto: Rob Meeuwessen

 

 

Statistieken

5:21u rijtijd / 7:10u verstreken

 86.3 kilometer

2300 hoogtemeters

4.324 calorieën

1 vlaai, 2 repen, 4 Bidons

 

Strava