Lichtvoetig beweeg ik de pedalen. Op en neer. Tientallen keren per minuut. De pedalen voel ik niet. Ze verdwijnen onder mijn voeten. Alles lijkt te verdwijnen. De hobbels, het asfalt, de bochten.
Het kost geen kracht. De hele wereld lijkt te lachen, alle dagen schijnt de zon. De wind blaast constant in mijn rug, in welke richting ik ook fiets.
Het voelt als zweven. Eindeloos zweven op een wolkje, de hele wereld rond. Misschien wel een keer of vier. Het maakt allemaal niet uit, een morgen bestaat er niet. Ik leef vandaag, en vandaag zweef ik.
Wouter
