Roze

De laatste tijd kriebelt er wat in mijn buik. Elke dag kriebelt het weer een beetje meer. Het is een verlangen. Soms begint mijn hart ook spontaan sneller te kloppen, ik kan het ook niet helpen. Ik voel het bonzen in mijn keel. Het bonst ritmisch mee met de Italiaanse klanken die door mijn gedachten zingen. Over een week wordt…

Trots

Het is een uur of 6. In de morgen. Een frisse voorjaarswind waait door mijn slaapkamerraam. Overal om me heen hoor ik vogels fluiten, ze maken me wakker. Ik probeer mijn ogen te sluiten en draai me nog eens om. Plots is daar die gedachte aan haar. Slapen lukt niet meer. Ik voel een drang om uit bed te stappen….

Kriebels

Mijn ogen springen open. Buiten hoor ik vogels naar elkaar fluiten. De één nog luider als de ander. Het lijkt wel alsof ze het tegen elkaar opnemen. De tonen springen van hoog naar hoger. Normaal zou ik me nu nog een keer omdraaien rond dit tijdstip, diep onder de dekens duiken. Maar vandaag niet, vandaag stap ik mijn bed uit,…

Wereldmens

Mijn hand streelde door een tapijt van schapenwol. Het lag over de bank van zijn busje. Een bus die heel wat uithoeken van Europa had gezien, zo vertelde hij terwijl hij een teug van zijn kruidig ruikende sigaret nam. De schapenwol was afkomstig van zijn eigen schaap, ging hij verder, het lag al jaren over de bank in zijn busje…

Wanneer het er niet meer is

Bij elke beweging schiet er een pijnscheut vanuit mijn knie door mijn been. Elke omwenteling wordt de pijn heviger. Negentig keer per minuut probeer ik het te verbijten. Mijn kont schuif ik over het zadel, maar de pijn die blijft. ‘Misschien gaat het wel over met een paar dagen rust…’ dacht ik die avond nog. Langzaam trok het bonkende gevoel…

Lijntjes

Elke ochtend worden ze duidelijker zichtbaar. Liggend op mijn alsmaar zuurder wordende bovenbenen. Lijntjes, gebrand door de Spaanse winterzon. Het contrast tussen wit en gebroken wit wordt elke dag een beetje groter. Ze waren wit, spierwit. Ik keek door de huid van mijn benen heen. Geen schrijntje van een bruine gloed te herkennen. Geen glimmende benen als gestel maar enkel…

Onbreekbaar

De winters in Nederland, ze zijn guur, koud en lang. De natte en vuile wegen lijken eindeloos. Eindeloos lang, eeuwig rechtuit. Geen mooie uitzichten, enkel een troosteloze witte mistbank die je vergezeld. De banden die over het natte asfalt rollen sproeien vuil en water in mijn gezicht. Tussen de stroompjes water door probeer ik het juiste wiel te vinden. Ik…

Wanneer het net niet meer leuk is – Drenthe 200

Het is misschien wel het bizarste dat ik ooit gedaan heb. Een wedstrijd van 200 kilometer, op de mountainbike en dat gedeeltelijk in het donker. Iets wat het best te omschrijven is als een kruising tussen de Elfstedentocht en een Touretappe uit 1910. Wat daar leuk aan is? Ik weet het ook nog niet precies, terwijl ik er echt 8,5…