Een paar spaken links, een lichaamsdeel rechts. Gekraak van carbon, misschien wel botten. Alles lijkt in slow-motion te gebeuren. Een renner klapt met zijn hoofd op het asfalt en stuitert nog zestien keer door. Terwijl er in mijn ooghoeken een renner uit de sloot kruipt proberen tig andere renners zich door de haag van renners en fietsen te wurmen.
‘Is het wielrennen echt zo gevaarlijk of ben ik een ouwe lul geworden?’
Terwijl ik mij afdroog in de kleedkamer druppelen de patienten langzaam binnen. De één staat zijn schaafwonden te scrubben een ander wast de slijk van zijn gezicht.
Wielrennen en vallen lijken onlosmakelijk mer elkaar verbonden. De paniek in het peloton lijkt groter dan ooit. Vallen wordt niet meer als incident gezien maar eerder als een zekerheid.
Een collega renner vraagt zich met recht af: ‘Is het wielrennen echt zo gevaarlijk of ben ik een ouwe lul geworden?’ Als hij een ouwe lul is dan ben ik het zeker,
Wouter
📷Joris Knapen/clubcompetitie
