De ochtend breekt aan en de regen tikt tegen de ruiten. De voorspellingen voor vandaag zijn uitermate slecht. Zo slecht, dat mij word afgeraden om de Heaphy track te fietsen. De track loopt deels langs de kust en is gevoelig voor overstromingen. Geen fiets dus vandaag, maar dat vond ik niet zo erg.

Ik gebruik de dag om kleding te wassen en mijn voorraden aan te vullen en natuurlijk, niet geheel onbelangrijk, uit te rusten. De rest van de dag breng ik door met de eigenaar van het hostel. Uren lang praten we over de interessante relatie die Nederlanders hebben met Nieuw-Zeeland.

Het einde van de middag nadert en ik krijg trek. Ik loop naar de boerderij die aan het einde van de straat zit. Een dag eerder heb ik mijn bestelling doorgegeven in de bar. Vers geslacht en schoongemaakt ligt het vlees op mij te wachten. Omdat ik alleen grote porties kon bestellen maak ik een maaltijd voor een aantal gasten in het hostel.

Nadat ik nog snel de weersvoorspellingen bekijk voor morgen duik ik het bed in. De volgende dag zit ik alweer vroeg op de fiets, de Heaphy track staat op het menu. Ik zwaai mijn mede gasten uit en vertrek richting Collingwood.

Vanuit Karamea is het zo’n 20 kilometer over de kustweg naar het begin van de track. Terwijl de zon langzaam opkomt droogt het natte asfalt. Het lijkt een prachtige dag te worden, met de nadruk op lijkt.

Al snel kom ik aan bij het begin van de track, die er kletsnat bij ligt door alle regen van de afgelopen dagen. Al na een aantal kilometer wordt mij duidelijk waarom deze track een stuk minder geliefd is onder de mountainbikers. Hij is duidelijk meer ingericht als een hike of wandeling.

De kilometers langs de kust gaan relatief snel, na een tijdje loopt het pad omhoog de heuvels in. Zo zwaar en hoog als twee dagen geleden zal het niet worden, maar echt makkelijk liep het nou ook weer niet.

Na een aantal uur kom ik net onder de top van het hoogste punt aan. De lucht kleurt donker en de wolken hangen dreigend boven mijn hoofd. Niet veel later fiets ik in de zeikende regen naar boven. Elke meter die ik klim wordt het kouder. De temperatuur daalt op een gegeven moment naar 3 graden.

Mijn handen en voeten beginnen hun gevoel te verliezen. Ik begin af te koelen en ben nat tot op het bot, des te sneller ik weer beneden ben, des te sneller heb ik het weer warm besluit ik. Maar een kleine kilometer verder gaat het echt niet meer. Ik ril bijna van mijn fiets af en heb nog geen enkele stop gedaan vandaag.

Ik besluit in een hut te schuilen voor de regen. Terwijl ik water op zet voor thee droog ik mijn sokken en handschoenen boven het gasvuur. Bijna anderhalf uur verstrijkt terwijl ik mij opwarm in de hut. De ergste regen lijkt voorbij en ik vervolg mijn reis naar Collingwood.

Met hernieuwde moraal begin ik aan de laatste kilometers. Terwijl ik langzaam afdaal naar de Golden Bay wordt mij duidelijk waarom deze zo heet. De gouden stralen van de verwarmende zon komen mij tegemoet.

Het is heel apart om mee te maken hoe verschillende delen van Nieuw-Zeeland hun eigen klimaat hebben. Ik ruil de natte en druilerige westkust in voor de zonovergoten noordkust.

Vlak voordat ik Collingwood bereik komt er een oranje bolide mijn richting op gereden. Met een brede glimlach stapt mijn zus uit. Ze was toch een klein beetje ongerust geworden toen ik 45 minuten na de afgesproken tijd nog steeds niet in Collingwood was, maar ze was blij dat ik heelhuids de oversteek had gemaakt.

Vanuit Collingwood vervolgen wij onze weg naar Motueka, naar het huis van oom Ben en eindstation van de reis van vandaag. Na ruim 10 jaar was het weerzien met ‘Uncle Ben’ heel bijzonder. Hij was zo blij dat het hem niet uit maakte om zijn vieze en natte neefje te ontvangen in zijn huis.

Wouter

©Foto – GeenHagelslag.nl