I’m still not sure if it was the fog or the sky full of stars that made this early Saturday morning as epic as it was. Maybe it was the music played at the start of ‘the centurion’ at the Lake Hawea Epic that made it feel like something special. One thing was certain, this ride was going to be…
Een paar spaken links, een lichaamsdeel rechts. Gekraak van carbon, misschien wel botten. Alles lijkt in slow-motion te gebeuren. Een renner klapt met zijn hoofd op het asfalt en stuitert nog zestien keer door. Terwijl er in mijn ooghoeken een renner uit de sloot kruipt proberen tig andere renners zich door de haag van renners en fietsen te wurmen. ‘Is…
Daar stond ik dan weer, het is zondagochtend iets voor zessen. Normaal ben ik mijn bed niet uit te krijgen, maar vandaag was ik voor de wekker wakker. De regen pist over mijn gezicht. Mijn benen rillen van de kou, of was het van de spanning? Ik wist het niet zo goed. Eigenlijk stond ik hier ook maar zo. 19…
Ik zak dieper door mijn knieën, het ijs dat kraakt. Met mijn neus probeer ik het te ruiken, met mijn ogen wil ik het zien. De wind strijkt langs mijn blote wangen en de bevroren regen schuurt mijn huid. Ik ben een purist. Een purist die vind dat fietsen buiten in de open lucht hoort, ook in de winter. Het…
Drenthe 200 – 2016 Het is tweede kerstdag, het is al laat, samen met mijn vriendin rijd ik terug van een kerstdiner bij mijn ouders. Nog slechts twee dagen voor de Drenthe 200, ik krijg er een kriebel in mijn onderbuik van. Er ontstaat een enorme zin in aanstaande woensdag. Een soort verlangen om mezelf helemaal kapot te rijden. Om…
Het was een warme dag in Spanje. Het liefst wilde ik mijn Hollandse huid bruinen op het Spaanse strand om vervolgens een duik te nemen in de golvende zee. Maar van de zee was er hier niets geen sprake, enkel de scherpe zon die het wegdek verhitte. Eindeloos zwart asfalt waar de renners van de Vuelta enkele uren later over…
Lichtvoetig beweeg ik de pedalen. Op en neer. Tientallen keren per minuut. De pedalen voel ik niet. Ze verdwijnen onder mijn voeten. Alles lijkt te verdwijnen. De hobbels, het asfalt, de bochten. Het kost geen kracht. De hele wereld lijkt te lachen, alle dagen schijnt de zon. De wind blaast constant in mijn rug, in welke richting ik ook fiets….
Soms vind ik mezelf compleet leeg knijpen het fijnste wat er is. Het laatste druppeltje energie uit mijn belabberde benen drukken. Tot het gaatje gaan en dan nog even wat dieper. Opgevouwen op het ligstuur liggen en de pijn vanuit mijn hamstrings door mijn billen voelen trekken maar er doorheen moeten duwen, van mezelf. Soms is het fijn om mezelf…